- 25 kwietnia 2024
Kiedy ludzie odnoszą się do języków skandynawskich, zazwyczaj mają na myśli duński, szwedzki i norweski, a także islandzki, fiński i farerski. Wszystkie one, z wyjątkiem fińskiego, który należy do rodziny języków ugrofińskich, są uważane za języki nordyckie. Jeśli mówimy o językach skandynawskich, to tylko duński, szwedzki i norweski należą do tej grupy, a dokładniej do grupy skandynawskiej. Te trzy języki i kultury tworzą grupę.
Szwedzki
Około 10 milionów ludzi mówi po szwedzku. Jest on również powszechnie używany w Finlandii, gdzie jest drugim językiem urzędowym kraju. Fleksja jest łatwa do nauczenia się w języku szwedzkim. Rzeczowniki są podzielone na dwa rodzaje i mogą występować w tym samym przypadku. Trudność jest w formach określonych lub nieokreślonych. Przymiotniki są odmieniane i stopniowane w zależności od ich rodzaju i formy. Koniugacja czasowników nie wymaga wiele wysiłku. Mają one jedną formę dla każdego czasu, a struktury gramatyczne są podobne do angielskich. Samogłoski mogą być najtrudniejszym elementem tego języka. Wymawiane nieprawidłowo i z nieodpowiednią melodią mogą całkowicie zmienić znaczenie zdania lub sprawić, że będzie ono niezrozumiałe dla osoby mówiącej po szwedzku. Charakterystyczne dla tego języka są również litery A [a], a [a] oraz o [o].
Język duński
Posługuje się nim około 5,4 mln osób, nie tylko w Danii, ale także na Wyspach Owczych, Grenlandii. Jego standardową odmianą jest rigsdansk (zwany też rigsmal lub język pisany). Istnieją trzy główne dialekty: fiatowski, zelandzki i jutlandzki. Ten ostatni jest najbardziej zbliżony do języka urzędowego. W języku szwedzkim występują dwa rodzajniki. Jednak jeśli chodzi o czasowniki, to jest duża różnica. Dzielą się one na czasowniki mocne i słabe. Do czasowników słabych w czasie przeszłym dodajemy -de lub --ede. Końcówka czasowników mocnych to -te. Odmieniają się one również nieregularnie. Najważniejszym aspektem w języku duńskim jest jego wymowa, oraz charakterystyczne zjawisko dla tego języka "stod", które często tłumaczy się jako "szok". Może to być szok, gdyż słowo to używane jest do określenia zwarcia krtani. Jest to jąkanie, które występuje w środku słów. Duńskie słowa różnią się jedynie obecnością lub brakiem "stod". Jego prostota sprawia, że jest najłatwiejszy ze wszystkich języków skandynawskich. Duńskie litery to AE [ae], o [o] i a [a].
Język norweski
Istnieje ponad 400 dialektów. Istnieje ponad 400 dialektów, a ze względu na dwa warianty norweskiego - nynorsk i bokmal często występują między nimi duże różnice. Język norweski posiada trzy rodzajniki, w przeciwieństwie do szwedzkiego i duńskiego. Jest również najbardziej złożony gramatycznie, ze względu na cztery końcówki czasowników, określone lub nieokreślone formy przymiotników i rzeczowników oraz ich odmiany. Norweski jest najbardziej uniwersalnym językiem skandynawskim, pozwalającym na najlepsze zrozumienie języków ojczystych sąsiadów. Pismo jest podobne do duńskiego, a alfabet jest niemal identyczny. Jednak mowa bardziej przypomina szwedzki, zwłaszcza pod względem melodii. Nie jest zaskoczeniem usłyszeć Norwega i Szweda rozmawiających w swoim ojczystym języku.
Jedna rodzina językowa
Języki skandynawskie mają wiele podobieństw, dzięki czemu ich użytkownicy mogą się ze sobą porozumiewać. Norweski jest jednak moim ulubionym, ponieważ ma najwięcej cech wspólnych. Tak naprawdę nie ma znaczenia, których języków skandynawskich się nauczysz. Wszystkie one ułatwiają naukę kolejnego języka wikingów. ? ?? ?
(B.A.)
