- 27 kwietnia 2024
Osoby uczące się norweskiego są często bardzo zdezorientowane. Wyobraź sobie, że uczysz się języka obcego, a następnie odkrywasz, że istnieje drugi oficjalny język, który jest nadal używany. Różni się on nieznacznie od języka, którego aktualnie się uczysz, zarówno w wymowie, jak i piśmie. Istnieje również ponad 400 dialektów. Jak może istnieć tak wiele różnic w obrębie jednego języka?
W 1814 roku narodził się współczesny język norweski. Po 423 latach w unii z Danią, Norwegia stała się częścią Szwecji po pokonaniu Napoleona. W tym czasie dyskutowano o języku norweskim, jego niezależności i tożsamości. Lingwiści dyskutowali o koniecznych zmianach i pojawiły się dwie różne koncepcje dotyczące języka narodowego. Niektórzy twierdzili, że norweski powinien opierać się na dialektach wiejskich, podczas gdy inni sugerowali, że język powinien stopniowo zmieniać się, aby odzwierciedlić norweską wymowę.
Zacznijmy od bokmalu. Dawniej nazywany riksmalu (tak zwany "język książkowy", oparty na tezie drugiego obozu lingwistów). Posługuje się nim 80 procent norweskiej populacji. Jest to mieszanka duńskiego i norweskiego. Jest prawdopodobne, że większość ludzi, którzy nauczyli się norweskiego, będzie w stanie później bez problemu mówić po duńsku. Bokmalu jest bardziej unowocześniony, ustandaryzowany i został szybko przyjęty przez większość Norwegów. Knud Knudsen był twórcą Bokmalu, który powstał w 1886 roku.
Ivar Aasen stworzył Nynorsk lub nowy norweski, a wcześniej landsmal (tak zwane języki wiejskie) w oparciu o założenie pierwszej grupy lingwistów. Ivar Aasen stworzył go podczas swoich podróży do Islandii i norweskich wiosek, gdzie norweski dialekt był chroniony przed wpływami z zewnątrz. Odmiana nowonorweska została stworzona przez Ivara, który nagrywał wyrażenia i dialekty mieszkańców każdego regionu. Jego praca została udokumentowana w kilku książkach.
Obie odmiany języka norweskiego zostały oficjalnie przyjęte w 1929 roku przez Stortinget, norweski rząd. Należy pamiętać, że od 1929 roku język ulegał ciągłym zmianom, głównie za sprawą młodych ludzi, którzy mieszają angielski z norweską wymową. Można więc odnieść wrażenie, że ludzie mówią w nieco odmienny sposób.
Język zmienia się bardzo szybko i istnieje wiele dialektów, które różnią się w zależności od wioski. Dzieje się tak, ponieważ gęstość zaludnienia jest niska w porównaniu do wielkości i kształtu kraju. W przeszłości ukształtowanie terenu utrudniało podróżowanie między miastami i wioskami. Na szczęście dziś, dzięki rozwojowi, urbanizacji i postępowi technologicznemu, problem ten już nie istnieje.
Język norweski posiada szeroką gamę dialektów, co czyni go wyjątkowym. Prawdopodobnie nie ma innych miejsc na świecie, w których ludzie posługują się swoim ojczystym językiem na tak różne sposoby. Może to powodować problemy z tłumaczeniem, komunikacją, administracją lub codziennymi interakcjami. Ale sama próba zrozumienia kogoś, kto mówi dialektem w inny sposób, jest interesującym i rozwijającym doświadczeniem. Warto spróbować:-)
(B.A.)
